«ΕΛΑ ΝΑ ΜΠΟΥΜΕ ΣΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ»
ΚΕ.Σ.Π.Ε.Μ. & Δ.Ε.Ν. ΚΟΜΟΤΗΝΗΣ
ΙΟΥΝΙΟΣ 2006
Ήρθε το τέλος της ανοιξιάτικης περιόδου των μαθημάτων στο ΚΕ.Σ.Π.Ε.Μ. και ψάχναμε να βρούμε έναν τρόπο να γιορτάσουμε το γεγονός όλοι μαζί. Τι καλύτερο από το να μπούμε μέσα στα αγαπημένα βιβλία που είχαμε γνωρίσει, να ζωντανέψουμε τους χαρακτήρες τους, να παίξουμε και να ταξιδέψουμε μαζί τους; Έτσι γεννήθηκαν τα εργαστήρια «αναγνωστικών εμψυχώσεων» που οργάνωσε ομάδα φοιτητριών της παιδαγωγικής του Δ.Π.Θ. μαζί με την ομάδα εμψυχωτών του Δ.Ε.Ν. Το ΚΕ.Σ.Π.Ε.Μ. γέμισε με πολύχρωμους δεινόσαυρους, τον Πήτερ Παν και την παρέα του, κόμικς και ιστορίες που δημιούργησαν τα παιδιά – αλλά κυρίως με παιδικές φωνές που χαιρόντουσαν την έκφραση της δικής τους πολύμορφης δημιουργικότητας.
Εκείνες τις μέρες του Ιουνίου, κάτω απ’ το δέντρο του Δ.Ε.Ν. καθόταν η Παραμυθού. Αν την πλησίαζες ψιθυρίζοντας μια λέξη – όποια λέξη ήθελες – στ’ αυτί της, εκείνη αμέσως έγνεφε στον παραμυθο-αργαλειό της μια μικρή ιστορία, μόνο για σένα. Έτσι ακριβώς συνέβη και με μια μικρή μας φίλη. Πήγε και ψιθύρισε: «αγάπη…» Κόκκινη κλωστή δεμένη, στην ανέμη τυλιγμένη…και να’ το παραμύθι!
Κάποτε ένας άνθρωπος ήθελε να βρει ένα κουτάκι, να βάζει μέσα την αγάπη, να νιώθει φροντισμένος κάθε φορά που ταξίδευε. Βρήκε ένα τόσο δα κουτάκι και σκέφτηκε «εδώ θα χωράει η αγάπη, ένα τόσο δα κουτάκι να το βάζω στην τσέπη μου, κάθε που χρειάζομαι λίγη αγάπη», όμως όσο κι αν προσπάθησε η αγάπη ήταν πάντα περισσότερη και δεν χώραγε. Βρήκε μεγαλύτερο κουτί, τίποτα – και πιο μεγάλο, πάλι τίποτα – και ένα όλο και μεγαλύτερο και μεγαλύτερο και μεγαλύτερο και τίποτα, τίποτα, ξανά τίποτα. Απελπισμένος, γύρισε στον τόπο του και έφυγε έπειτα μακριά, πολύ μακριά και ταξίδευε συνέχεια. Λίγο-λίγο ξεχάστηκε, ξέχασε το όνειρό του και άρχισε να παρατηρεί περισσότερο όλα όσα υπήρχαν γύρω του και τ’ αγάπησε γι’ αυτό που ήταν: δέντρα και ποτάμια, ουρανός και σύννεφα, γη και καρποί. Έξαφνα κατάλαβε, ότι δεν χρειαζόταν πια κουτιά και κουτάκια, η αγάπη υπήρχε γύρω του και μέσα της αυτός…