“ΔΕΝ ανοίγουμε στην κοινότητα”
ΕΚΘΕΣΗ ΣΤΟ ΚΕΣΠΕΜ ΞΑΝΘΗΣ (1-3/6/12)
Δίνουμε ιδιαίτερη σημασία στην ανατροφοδότηση που δίνουμε ο ένας στον άλλον ως συνεργάτες των ΔΕΝ για κάθε project που ολοκληρώνουμε – ως μέρος της φάσης αποτίμησης της πορείας τις δράσης μας.
Έχουμε αναπτύξει ένα εργαλείο που ενθαρρύνει τον καθένα μας να αποτυπώσει “τη ματιά του” – όπως την ονομάζουμε, με ανοιχτές φράσεις που συμπληρώνουμε.
Η κουβέντα που ακολουθεί βασίζεται πάνω στις ατομικές ματιές και χτίζει πολλαπλές αφηγήσεις, συνθέτοντας την οπτική όλων.
ΟΙ ΑΝΟΙΧΤΕΣ ΦΡΑΣΕΙΣ:
Το project ως γεφύρωμα ήταν καλό...
... για τη ματιά μας ως προς την πορεία ομάδων κι επίσης ως προς την πορεία μεταξύ μας (εμψυχωτών).
... για να καταλάβουμε όλοι ότι κάτι τελείωσε, έκλεισε ένας μεγάλος κύκλος.
... για να συνεχίσουμε πιο γεμάτοι, πιο κεφάτοι και πιο αισιόδοξοι για το καλοκαίρι.
... Δεν ξεκίνησα από εδώ γιατί παρακάτω αυτά που γράφω συμπληρώνουν και αυτό το σημείο. Ήταν καλό λοιπόν για όλα τα παρακάτω.
... για να προετοιμάσουμε τα παιδιά αλλά και τους εαυτούς μας για ένα ακόμα κλείσιμο, που όμως θα έχει κι ένα καινούργιο άνοιγμα.
... για να ταξιδέψουμε όλοι μας ξανά σε όλη την πορεία μας.
... για να προετοιμάσουμε τους εαυτούς μας αλλά και τα παιδιά να νιώσουμε ανώδυνα που τελειώνει ένας κύκλος και ανοίγει άλλος.
... για ισορροπία των αναγκών που γεννιούνται σε καθημερινή βάση. Άλλοτε αυτές οι ανάγκες είναι σε ρεαλιστική πραγματικότητα κι άλλοτε σε πνευματική.
... για να πάρουν “σάρκα και οστά” ό, τι είχαμε δουλέψει με την ομάδα, οι διεργασίες αποτυπώνονται σε κάτι χειροπιαστό.
... για να δούμε ολοκληρωμένη τη δουλειά της ομάδας και να μπορέσουμε μ' αυτόν τον τρόπο να πάρουμε ανατροφοδότηση.
... να δούμε όλη την πορεία μας, όλες τις δυσκολίες, τις προκλήσεις, να θυμηθούμε, να συγκινηθούμε, να αποτιμήσουμε για να πάρουμε δύναμη και να αρχίσουμε να ονειρευόμαστε και να σχεδιάζουμε και πάλι.
Ένιωσα... όταν...
... άγχος κάθε φορά που / όταν ξεκινούσαμε ένα καινούργιο πρότζεκτ, για το αν θα πετύχουμε να το δουλεύουμε μαζί με τα παιδιά.
... μεγάλη χαρά όταν πήραμε τις τελευταίες στάσεις μας στη γωνιά που δημιουργήσαμε.
... μεγάλη χαρά όταν οι γονείς μας τόνισαν πάνω από μία φορά το πόσο μας αγαπάνε τα παιδιά και με πόση ανυπομονησία περίμεναν να γίνει η ομάδα.
... μεγάλη συγκίνηση και χαρά ταυτόχρονα γιατί όταν τα παιδιά μου με αγκάλιαζαν. Αυτή η οικειότητα ήταν μεγάλο δώρο για εμένα γιατί ο τρόπος που γινόταν έδειχνε αποδοχή, αγάπη, ένα ευχαριστώ.
... μεγάλη συγκίνηση όταν είδα να πραγματοποιούνται οι στόχοι μας με την μεγάλη συμβολή των παιδιών.
... όταν έβλεπα προσωπάκια χαρούμενα και περήφανα και γονείς που περίμεναν κάτι λιγότερο... άλλα θαύμαζαν κάτι περισσότερο.
... συγκίνηση, χαρά, ικανοποίηση για την πορεία που είχαμε κάνει.
... συγκίνηση όταν ένας νέος από τη μικρή ομάδα έλεγε στους γονείς του ότι δεν θέλει να πάει σε άλλο σχολείο και ότι θα ξανάρθει και του χρόνου εδώ.
... ένιωσα αυτήν την ισορροπία να με ξεκουράζει κάθε φορά που περνούσα από την μία κατάσταση στην άλλη... (ανεξάρτητα που είναι η αρχή και που το τέλος... είχε την ίδια γεύση, άλλες πιο έντονα και άλλες λιγότερα έντονα).
... περήφανη όταν είδα ότι μέλη της ομάδας μου επιλέγουν να μοιράζονται και τις προσωπικές τους χαρές με την ομάδα μας.
... πολύ χαρά και συγκίνηση όταν είδα τα πρότζεκτ ολοκληρωμένα και σου θυμίζουν την ομαδική εργασία που καταβάλαμε όλοι μαζί μέχρι να ολοκληρωθούν.
... υπερήφανη όταν οι γονείς αναγνώριζαν τη δουλειά μας και κυρίως όταν δύο γονείς μας εξήγησαν τις αλλαγές που είδαν στο χαρακτήρα της κόρης τους και το συνδύασαν με κάτι που δουλεύαμε τον ίδιο καιρό εδώ στην ομάδα.
Αυτό που αντιλήφθηκα ήταν...
... ότι όταν κάνεις καλό σχεδιασμό σε ένα πρότζεκτ που θα το δουλέψεις με την ομάδα, που έχει ένα αρχή-μέση-τέλος και το βασικό που έχει ένα συγκεκριμένο σκοπό όλα έρχονται από “μόνο του”.
... ότι όσα μοιράζεσαι τόσα κερδίζεις, όσα σκέφτεσαι τόσα θυμάσαι.
... πως γονείς και παιδιά δεν έμεναν μόνο στις δικές τους δημιουργίες αλλά ρωτούσαν και ενημερώνοντας και για τις υπόλοιπες γωνιές.
... ότι μετά από αυτήν την πορεία ήρθαμε πιο κοντά όλοι. Αυτό βοηθάει πολύ ένα νέο ξεκίνημα στο οποίο θα έχουμε ανακατατάξεις.
... ότι μέσα από τη δουλειά μας είχαμε “κερδίσει” την εμπιστοσύνη των γονέων.
... μία συγκίνηση αλλά ταυτόχρονα και ένα γιορτινό κλίμα. Κάτι κλείνει, κάτι ανοίγει και το συναίσθημα αλλάζει, περνάει από φάσεις, είναι διάχυτα.
... οι δυσκολίες που έγιναν βιώματα προς αξιοποίηση.
... ότι τελικά έχω δεθεί πάρα πολύ με τα “παιδιά μου” και ειδικά με τα μικρά και ότι με τους γονείς έχω χτίσει μια φιλική σχέση άσχετα αν τους ξέρω “λίγο” καιρό.
... ότι μπορώ να μυρίζω το χθες και το αύριο να αγαπώ το σήμερα γιατί πάντα με οδηγεί σε κάτι που θέλω και έχω ανάγκη να ανακαλύψω.
... η εμπλοκή με τους γονείς των παιδιών (περισσότερη κουβέντα, πλησίασμα από εμάς) ενισχύει στις σχέσεις μας και προωθεί τους στόχους του εργαστηρίου ουσιαστικά.
... ότι είναι πολύ σημαντικό και βοηθάει στο “δέσιμο” της ομάδας να υπάρχει ένας “συγκεκριμένος” στόχος.
... πως οι γονείς βλέποντας την πορεία των παιδιών τους στην έκθεση, βλέποντας και τις δημιουργίες τους μπόρεσαν να εκτιμήσουν, να αξιολογήσουν και να εισχωρήσουν βαθύτερα στο βίωμα των παιδιών τους και στο έργο του ΔΕΝ.
Αυτό που μου άρεσε στη μεταξύ μας σχέση ήταν...
... η συζήτηση, η συνεργασία, η κοινή απόφαση, ο χώρος που δίναμε ο ένας στον άλλο, οι δυσάρεστες κι οι ευχάριστες στιγμές που τις μοιραζόμαστε.
... ότι μοιραζόμασταν τα πάντα αυτό που βιώναμε τη συγκεκριμένη στιγμή, στιγμές που μας δυσκόλευαν ή μας χαροποιούσαν, και καταλήξαμε σε κοινή άποψη.
... ότι υπήρχε μεγάλη κατανόηση, συνεργασία και εμπιστοσύνη.
... ότι όταν κάτι δεν πάει όπως το έχουμε σχεδιάσει πάντα έχεις κάποιον να σε βοηθήσει με μια εναλλακτική λύση.
... ότι ήρθαμε πιο κοντά, μοιραστήκαμε αρκετά πράγματα και γίναμε ΟΜΑΔΑ...
... ότι το κλίμα ήταν πέρα από καλό πολύ “οικογενειακό”, ήμασταν χαλαροί και ευδιάθετοι, πράγμα που οδήγησε τη μεταξύ μας σχέση ένα βήμα πιο κάτω.
... ότι ο καθένας αλληλοσυμπλήρωνε με τις σκέψεις του και τις ιδέες.
... ότι ο καθένας μας έδινε χώρο και χρόνο στον άλλον εκεί που έπρεπε και που χρειαζόταν, έχουμε έρθει τόσο κοντά μεταξύ μας που με ένα βλέμμα καταλαβαίνεις τι θέλει ο άλλος εκείνη τη στιγμή.
... ότι η σύνδεση είχε μία πνευματικότητα, μία μαγεία που συμπλήρωνε τις αδυναμίες και τις δυνατότητές μας. Δημιουργούσε έναν ιστό προστασίας και αλληλοσεβασμού στις ιδιαιτερότητες μας γιατί η φωνή δεν πνιγόταν στο εγώ μας αλλά αντηχούσε σαν ηχώ αλήθειας και σκέψης.
... ότι σαν ένας οργανισμός φροντίζουμε και τα δυνατά αλλά και τα αδύναμα στοιχεία ο ένας του άλλου.
... ότι πάντα όλοι είμαστε εκεί για να βοηθήσουμε και να στηρίξουμε ο ένας/μία τον άλλο/η.
... ότι τα παιδιά ερχόμενα στην έκθεση έδειχναν αβίαστα και χωρίς δισταγμούς στους γονείς την σχέση που έχουν δημιουργήσει μαζί μας, με αγκαλιές και φιλιά.
Δυσκολεύτηκα...
... να εμπιστευτώ στην αρχή να μοιραστώ ένα προσωπικό μου θέμα που με απασχολούσε και δεν μπορούσα συμμετέχω στην ομάδα, να είμαι στην ομάδα.
... να μοιραστώ με τα παιδιά το διάστημα που θα λείψω και δεν θα 'μαι μαζί τους στο Νέστο γιατί με στεναχωρεί το ύφος που βλέπω μετά.
... να φτιάξω την ταινία της ομάδας για το κλείσιμο.
... μόνο η τεχνολογία με δυσκόλεψε.
... να εκφραστώ στην αρχή με αφορμή να νιώσω την αίσθηση της υπερφόρτωσης σε σχέση με τον όγκο δουλειάς που αναλάμβανα.
... να κρατήσω μερικές φορές τα δάκρυα μου.
... αντιμετωπίσω την κατάσταση που υπήρχε σε μία από τις ομάδες μου επειδή τα παιδιά δεν ερχόντουσαν και με στεναχωρούσε το γεγονός που δεν ήρθαν κάποιο από τα σταθερά παιδιά στο κλείσιμο.
... να αποβάλω την αδυναμία μου στον υπολογιστή γιατί ένιωθα ότι βάραινα την συνεργασία μου φορτώνοντας στην συνεργάτιδά μου αυτό το κομμάτι.
... να μην περάσω καλά δουλεύοντας όλα τα πρότζεκτ στα οποία συμμετείχα!
... να σταματήσω να γελάω και να περνάω καλά με τους συνεργάτες μου.
... να αποχαιρετήσω τα παιδιά της ομάδας που δεν θα ακολουθήσουν στα θερινά έστω κι αν αυτός ο αποχαιρετισμός θα είναι για τρεις μήνες.
Μας έκανε καλό ...
... στο να συζητάμε μεταξύ μας κάποια πράγματα που μας απασχολούν ή μας ενοχλούν ή έστω να ζητάμε συμβολή ή βοήθεια.
... στο να δεθούμε παραπάνω μεταξύ μας.
... στο να νιώσουμε πιο γεμάτοι, βλέποντας τη χαρά των παιδιών και μέσα από κουβέντες με τους γονείς.
... στο να έρθουμε πιο κοντά με τους γονείς και να δούμε αν στα μάτια υπάρχει ευγνωμοσύνη, αιτήματα, ερωτήματα.
... που συζητούσαμε με τους συνεργάτες μου αυτές τις δυσκολίες έτσι ώστε (καταφέραμε να τις ξεπεράσουμε και να συνεχίσουμε το δρόμο μας πιο σίγουροι πιο γνώριμοι και πιστεύω πιο ανοιχτοί.)
... στο να ολοκληρώσουμε, να νιώσουμε, να βιώσουμε, να προχωρήσουμε, να κλείσουμε όλοι μαζί, αυτό που ανοίξαμε όλοι μαζί, να καμαρώσουμε, να επιβραβευτούμε...
... στο να γνωρίσουν οι γονείς τη δουλειά που κάνει το ΔΕΝ, να πάρουν μία γεύση.
... στο να δούμε τα πράγματα από όλες τις πλευρές και τα καλά και τα κακά.
... στο να βρούμε ρόλους που ο ένας να κουμπώνει με τον άλλον.
... στο να δυναμώσουμε τους μεταξύ μας συνεργατικούς δεσμούς και σε ένα πιο φιλικό, άτυπο επίπεδο.
... στο να δούμε και τα πρότζεκτ των άλλων ομάδων και όλοι μαζί να πάρουμε ιδέες, να συζητήσουμε ώστε να μπορέσουμε να κάνουμε ακόμα καλύτερη την δράση μας.
... στο να μπορούμε στην διαδικασία να “κλείνουμε” συναισθήματα, βιώματα και σκέψεις μέσα μας.
Καταφέραμε...
... να έχουμε μία πολύ καλή, δυναμική σχέση εμψυχωτών και συνεργάσιμη, επειδή πιστεύω αν δεν υπήρχε αυτή η σχέση δεν θα είχαμε καταφέρει να κάνουμε τίποτα μέχρι σήμερα.
... να δείξουμε την μεταξύ μας εμπιστοσύνη και στήριξη προς τα έξω.
... να συνεργαστούμε σαν αληθινή ομάδα, ώστε να κλείσουμε με έναν πολύ όμορφο τρόπο, όχι μόνο όσων αφορά τις ομάδες, αλλά και τις μεταξύ μας σχέσεις.
... να κλείσουμε έναν πολύ γεμάτο Χειμώνα, ανοίγοντας μια ακόμα πιο γεμάτη Άνοιξη. Αυτός ο πλούτος που δεν περιγράφεται με λόγια είναι και αυτό που καταφέραμε πιστεύω. Καταφέραμε να το μοιραστούμε και με τους γονείς.
... (Μας έκαναν καλό που συζητούσαμε με τους συνεργάτες μου αυτές τις δυσκολίες έτσι ώστε) καταφέραμε να τις ξεπεράσουμε και να συνεχίσουμε το δρόμο μας πιο σίγουροι πιο γνώριμοι και πιστεύω πιο ανοιχτοί.
... να κερδίσουμε και να εκπλήξουμε γονείς και παιδιά.
... να πετύχουμε αυτά που μας είχαν ζητήσει στην αρχή.
... να ολοκληρώσουμε τα πρότζεκτ μας και να τα παρουσιάσουμε στο κλείσιμο, ώστε να δουν και να πάρουν μία γεύση του τι έκαναν τα παιδιά και του πώς περνούσαν (γιατί άκουγαν πολλά από τα παιδιά τους).
... να γεφυρώσουμε τις ανάγκες και τα θέλω μας.
... να ολοκληρώσουμε μια πολύ πετυχημένη σε πολλαπλά επίπεδα χρονιά.
... να δημιουργήσουμε πολύ καλές σχέσεις με τα παιδιά των ομάδων μας όπως κι επίσης με τους γονείς τους οι οποίοι έδειχναν ενδιαφέρον καθ' όλη τη διάρκεια της χρονιάς και πολύ χαρά στο κλείσιμο βλέποντας τα έργα των παιδιών τους.
... να διανύσουμε μια πολύ δημιουργική και πλούσια σε συναισθήματα χρονιά που μόνο σε ένα τέτοιο κλείσιμο μπορείς να κάνεις μια καλύτερη αποτίμηση, βλέποντας όλη την πορεία μπροστά σου.
Είδαμε ότι...
... όλοι είμαστε πια έμπειροι εμψυχωτές, δεν είμαστε καθόλου ξένοι με το χώρο, με τις ομάδες, έχουμε αποκτήσει τόσα πολλά βιώματα, εμπειρίες, γνώσεις.
... τελικά αξίζει ο κόπος όταν βλέπεις να σε αξιοποιούν.
... μπορούν να γίνουν πράγματα και να λάμψουν, ακόμα και μέσα από πολλές δυσκολίες.
... ίσως να έλλειπε λίγη δράση, δεν ξέρω αν οφείλεται επειδή ασυνείδητα κάτι που κλείνει το θέλουμε περισσότερο ως κάτι σταθερό (Μουσείο), γιατί όταν ανοίγουμε έχουμε πάντα κάτι διαδραστικό. Αυτό πρέπει να το ξαναδούμε.
... όταν μοιράζεσαι έχει περισσότερη πλάκα και λιγότερο κόπο.
... άρεσε και ήταν σημαντικό για τους νέους να μοιραστούν την πορεία τους με τους γονείς τους.
... η έκθεση ήταν ένας ενθαρρυντικός παράγοντας για τη συμμετοχή των παιδιών στις δράσεις.
... με το πείσμα και τη θέληση, που βγαίνει από τα παιδιά αλλά και τους εμψυχωτές μπορούν να γίνουν μικρά “θαύματα”.
... η διαφορετικότητα και η μοναδικότητα είναι μία πηγή που αν την εμπιστευθείς και αφήσεις τον άλλον(η) να την δοκιμάσει χτίζει εμπιστοσύνη, δημιουργικότητα και σε εμπνέει να απολαύσεις το νερό της γιατί είναι κρυστάλλινο.
... η παρουσίαση των πρότζεκτ στους γονείς βοήθησε στο να κατανοήσουν πολύ καλύτερα την “δουλειά” που γίνεται στις ομάδες.
... η συγκεκριμένη ώρα προσέλευσης στην οποία είχαν προσκληθεί ορισμένες ομάδες (π.χ. όλη η ομάδα στις 5.00) λειτούργησε πολύ καλά γιατί είναι σαν να συμμετέχει όλη η ομάδα στο κλείσιμο και έχουν την ευκαιρία να “αποχαιρετήσουν” την ομάδα και τη συγκεκριμένη δράση.
... τα παιδιά μπορεί να νιώθουν λύπη για αυτό που θα χάσουν όμως η χαρά και η λαχτάρα για τα θερινά τους γέμισε.
Μου έκανε εντύπωση...
... που νιώθω ότι όντως είμαστε μία οικογένεια, ότι είμαι σίγουρη θα έχω πάντα κάποιον δίπλα μου, όταν κι οπουδήποτε θα τον χρειαστώ.
... που εκτός από γονείς ευχαριστούσαν και τα παιδιά και θελαν να μας αποχαιρετίσουν με συγκινητικά φιλιά και ευχαριστώ.
... ότι τα παιδιά παρόλο που ήξεραν τις δημιουργίες και το στήσιμο των γωνιών τους, έδειχναν πολύ ενθουσιασμένα και υπερήφανα για τα κατορθώματά τους.
... ο τρόπος που με έβλεπαν τα παιδιά, σαν να ήταν διαφορετικός λίγο από την ομάδα. Σαν να με ψάχναν, να με θέλουν πιο δίπλα τους. Ήταν λογικό βέβαια αφού υπήρχαν πολλοί γύρω και πόσο μάλλον οι γονείς τους, που θα έπρεπε να μείνουν σίγουρα ικανοποιημένοι.
... ο ιστός που έχουμε δημιουργήσει σαν συνεργάτες και βγαίνει πάντα σε όλες τις στιγμές μας. Άσχετα εάν είναι καλές ή κακές.
... ακόμα και οι νέοι μας, παρότι δημιουργίες και στήσιμο ήταν κάτι γνώριμο γι αυτούς, ταξίδεψαν... και υπήρξε μεγάλη συμμετοχή.
... κάποια παιδιά που δεν ήθελαν να φύγουν και πόσο χαρούμενα ήταν όταν ξεναγούσαν τους γονείς σ' αυτά που είχαν κάνει οι ίδιοι.
... (το έχω αναφέρει και πιο πάνω) το γεγονός ότι κάποιο από τα παιδιά που ήταν σταθερά και ρωτούσαν πότε θα γίνει το κλείσιμο δεν ήρθαν.
... ότι η ισορροπία μεταξύ μας περνούσε εύκολα και μαγικά στην ομάδα και δημιουργούσε ένα δημιουργικό δίχτυ προστασίας.
... το γεγονός ότι όλη η πορεία των ομάδων, του “ανοίγματος” σε γονείς και φοιτητές, οι εκθέσεις κλεισίματος και η συνολική δράση του ΔΕΝ ήταν δομημένη και επαγγελματική.
... αυτό που μου ανέφερε ένας πατέρας βλέποντας τις δημιουργίες των παιδιών του: “Σας ευχαριστώ για ό,τι κάνατε γιατί βλέπω τα παιδιά μου να εξελίσσονται”.
... που τις ημέρες του κλεισίματος η συγκίνηση, η χαρά και ταυτόχρονα η λύπη ήταν συναισθήματα που μας συντρόφευαν διαρκώς και εναλλάσσονταν κάθε λεπτό.
Για τη φάση που ανοίγουμε στα ΔΕΝ τώρα, μας ενθάρρυνε...
... να νιώθουμε πιο δυνατοί, πιο δημιουργικοί, γεμάτοι με νέες ιδέες, και χωρίς άγχος.
... να είμαστε πιο δυναμικοί και σίγουροι για αυτό που κάνουμε.
... να δούμε αυτά που καταφέραμε ατομικά και ομαδικά, και να προχωρήσουμε με μεγάλη όρεξη.
... νομίζω πως μας βοηθάει να γεμίσουμε τις μπαταρίες μας από τα (...) τους καρπούς μας, γιατί είχα την αίσθηση που έχει ένας αγρότης όταν μαζεύει την σοδειά του. Έτσι βλέποντας τι μπορούμε μας ενθάρρυνε να ζητάμε αυτό και κάτι παραπάνω.
... να δουλέψουμε πιο σκληρά για αυτά τα παιδιά και να οργανωθούμε αναλόγως...
... να προχωρήσουμε με περισσότερη δύναμη και σχέσεις πιο βαθιές.
... να είμαστε πιο δυνατοί στο ταξίδι μας.
... να βάλουμε παραπάνω πράγματα όλο μας τον εαυτό, το είναι, τη δημιουργικότητα, τη φαντασία και πολλά πάρα πολλά άλλα που νόμιζα ότι δεν τα είχα, αλλά τελικά τα είχα.
... να απολαμβάνουμε τις στιγμές του σήμερα και να προσμένουμε τον θησαυρό του αύριο για να τον ανακαλύψουμε.
... να στοχεύσουμε σε πρότζεκτ που μπορούν να υλοποιηθούν στην θερινή δράση.
... να δοκιμάσουμε την έννοια του πρότζεκτ ώστε να είμαστε πιο οργανωμένοι και για τις επόμενες δράσεις και ηλικιακές ομάδες στις οποίες θέλουμε να ανοίξουμε.
... ο ενθουσιασμός των γονέων για τα δημιουργήματα μας και την ζωή των παιδιών τους εδώ, το βίωμα και την πορεία τους, την αλλαγή που παρατήρησαν και τις επιδράσεις που προκλήθηκαν στο χαρατήρα τους, από την συμμετοχή στην ομάδα. Επίσης η λαχτάρα των παιδιών για αυτό που έρχεται ήταν πολύ ισχυρό κίνητρο που μας γέμισε με όρεξη και διάθεση για δημιουργία.