...με τη ματιά της ομάδας εφβων Λυκείου
Ζήσε χωρίς προκαταλήψεις!
Μην φοβάσαι το ξένο, το διαφορετικό!
Γιατί στα μάτια κάποιου άλλου,
Ξέρεις τι λέω, όχι τι σκέφτομαι.
Ξέρεις τις πράξεις μου, όχι τα κίνητρά μου...
Βαδίζω πάντα πάνω σε κινούμενη άμμο…!
Αυτή είναι πρόκληση! σκέφτηκαν οι ακροβάτες και αποφάσισαν να γνωρίσουν καλύτερα αυτά τα όντα.
Πώς μπορεί κανείς να βαδίζει πάνω σε κινούμενη άμμο; Εμείς ξέρουμε μόνο να ακροβατούμε…
Θέλει να ξέρεις να ταλαντεύεσαι, να ελίσσεσαι. Είναι όμως πιο δύσκολο από τα δικά σας κόλπα, γιατί χρειάζεται εσωτερική ισορροπία. Πόσο θα θέλαμε να πετάξουμε, αλλά κάτι μας κρατάει στη γη…
Τι να αναζητάνε…
Τι τους κρατάει…
Τι τους διώχνει…
Ίσως ο μόνος τρόπος να ξεφύγουν από την κινούμενη άμμο είναι να αποκτήσουν φτερά για ένα ομαδικό πέταγμα. Μα πως θα γίνει αυτό; Αυτοί βαδίζουν μόνοι… προς άγνωστο προορισμό.
Ίσως αν προσκαλούσαμε και άλλους επιβάτες σε αυτό το ταξίδι, να ήταν πιο εύκολη η μετάβαση.
Αυτό μπορεί να γίνει αν το θελήσετε, αρκεί να διαλέξετε τα φτερά σας…
Αφού συλλογίστηκαν για λίγο, απάντησαν:
Χελιδόνια θέλουμε να είμαστε. Να ταξιδεύουμε σε τόπους που είναι όλα φωτεινά, να μην μας δεσμεύει τίποτα σε τόπους που δεν το αντέχουν τα φτερά μας.
Μα τα χελιδόνια πετάνε πάντα ομαδικά… για να βρίσκουν και να μην χάνουν τον προορισμό τους.
Μήπως γι αυτό δεν καταφέρατε να πετάξετε;
‘Έτσι, αποφάσισαν να προσκαλέσουν και άλλους σαν και αυτούς.
«Όταν συνηθίσεις την κινούμενη άμμο, θέλεις χρόνο να πιστέψεις ότι μπορείς να βγάλεις φτερά…»
Οι ακροβάτες τελικά συνειδητοποίησαν πως η Άνοιξη θα έρθει για τον καθένα όταν ο ίδιος το επιλέξει.
Και το πώς ορίζει ο καθένας το «χελιδόνι» διαφέρει.
Γι αυτούς σήμαινε μη σταθερός τόπος, μη σταθερός χρόνος…
Για αυτούς η Άνοιξη δεν συμπίπτει χρονολογικά…
Οι ακροβάτες έμαθαν πολλά από αυτή τους την εμπειρία.
Έμαθαν πως πολλές φορές υπάρχει ανάγκη για ελιγμό και αποφάσισαν να μείνουν «αόρατοι» δίπλα τους και να αναμένουν πότε θα έρθει η Άνοιξη για τους «μεταβάτες».
«Μεταβάτες…» έτσι θα τους αποκαλούσαν πλέον…
