Η συνεργασία με τον Πολιτιστικό Σύλλογο Γαλάνης χτίζει πάνω σε πολύχρονη σχέση των ΔΕΝ με την τοπική κοινωνία για τη φιλοξενία των Θερινών ΔΕΝ (2006-2013). Ανταποκρινόμενοι στην επιθυμία των μελών του Συλλόγου να αναπτυχθεί δράση για γονείς και νέους, δημιουργήσαμμε ένα δημιουργικό εργαστήρι “γονέα-παιδιού” με μια σειρά συναντήσεων (Απρίλιος-Μάιος 2014) το οποίο έδωσε την ευκαιρία στην τοπική κοινωνία που φιλοξενεί δράσεις των ΔΕΝ να αποκτήσει μία βιωματική κατανόηση των στόχων και της μεθοδολογίας του ΔΕΝ στον χώρο της διαπολιτισμικής συνύπαρξης.
Απόσπασμα απ' το ημερολόγιο των εμψυχωτών
Σήμερα χωριστήκαμε σε τρεις υποομάδες (παιδιά, έφηβοι, γονείς). Η κάθε υποομάδα αρχικά δούλεψε τα ερωτήματα που θέλει να θέσει στους γονείς και οι γονείς προς τους νέους. Στη συνέχεια καταγράφηκαν πράγματα που μας ευχαριστούν ή που μας θυμώνουν στη σχέση μας με τον γονιό ή το παιδί μας. Στο τέλος βρεθήκαμε σε κύκλο και μοιραστήκαμε σκέψεις και προβληματισμούς Ακολούθησε μια ανοιχτή συζήτηση μεταξύ εφήβων και γονιών χωρίς πολλά “πρέπει” μέσα από την οποία βγήκαν λέξεις-κλειδιά, πάνω στις οποίες προτάθηκε από εμάς να αξιοποιηθούν από την κάθε δυάδα, έτσι ώστε να υλοποιηθεί ο στόχος της ανταλλαγής ρόλων.
Στην ομάδα εκφράστηκαν και συνομίλησαν μεταξύ τους τρεις διαφορετικές φωνές:
Μία παιδική φωνή, που τα βλέπει όλα απλά και εύκολα.
Μία εφηβική φωνή, για την οποία όλα τα θέματα που αντιμετωπίζει είναι πολύπλοκα, σύνθετα και βουνό.
Μια γονεϊκή φωνή, που νιώθει την ευθύνη να προσφέρει ο,τι καλύτερο μπορεί στους νέους και να τους προστατέψει από τους κινδύνους που εγκυμονούν οι εκάστοτε εποχές.
Η ομάδα σύμερα έμοιζε μ' έναν χείμαρο. Έναν χείμαρρος που όχι μόνο δεν κατέστρεψε τα πάντα στο πέρασμά του, αλλά χτίζει βήμα- βήμα έναν ολόκληρο ουρανοξύστη. Όλοι συμμετείχαν με άνεση ακόμα κι όταν εκφράστηκαν λεπτά, ευαίσθητα και προσωπικά θέματα. Μας άφησε άφωνους η απάντηση μιας έφηβης στο ερώτημα των γονέων: “Ποιος κατά τη γνώμη σας είναι ο τέλειος γονιός;” Η απάντηση ήταν αποστομωτική: “Δεν υπάρχει τέλειος γονιός. “Ο,τι και να μας προσφέρετε, εμείς θα είμαστε ανικανοποίητοι, πάντα θα θέλουμε και κάτι παραπάνω...”