Πολλαπλές αφηγήσεις της ομάδας εμψυχωτών
...στο ποτάμι
Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΦΙΛΟ-ΞΕΝΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ “ΜΟΥΣΑΦΙΡ-Ω-ΣΥΝΗΣ” ΩΣ ΔΕΞΙΟΤΗΤΕΣ
Όπως ο άνθρωπος φιλοξενείται πάνω στον πλανήτη γη – μαζί με μύριες όσες άλλες μορφές ζωής – έτσι κι εμείς φιλοξενούμαστε στον τόπο της θερινής δράσης, δημιουργώντας ΔΕΝτοπία που αναζητούν να μάθουν και να εξασκήσουν δεξιότητες διαπολιτισμικής συνύπαρξης. Όπως ανακαλύπτουμε κι εκτιμούμε την βιοποικιλότητα μέσα στην οποία είμαστε ενταγμένοι, έτσι ανακαλύπτουμε κι εκτιμούμε έναν κήπο τρόπων επικοινωνίας. Πολλές φορές οι ανακαλύψεις μας έρχονται μέσα από δυσκολίες, εμπόδια που συναντούμε και συγκρούσεις. Ο πλούτος της ζωής κερδίζεται μέσα από βιώματα, ουδέποτε χαρίζεται. Το ποτάμι αυτή τη βδομάδα ήταν ένας τόπος-σχολείο, και τα μαθήματα του ζήτησαν να μπουν σ' ένα παραμύθι...
Μια φορά και έναν καιρό υπήρχε μια μεγάλη οικογένεια. αυτή η οικογένεια ήταν πολύ δεμένη μεταξύ της. οι σχέσεις τους ήταν πολύ καλές και στενές, υπήρχε μεγάλη αγάπη, είχαν μάθει να σέβονται ο ένας τον άλλον, να αλληλοβοηθιούνται, να δίνουν χώρο στις ανάγκες του άλλου, να αντιμετωπίζουν μαζί την κάθε δυσκολία. Μια μέρα ξαφνικά, χτύπησε η πόρτα του σπιτιού τους μια μουσαφίρισσα. Η οικογένεια την υποδέχτηκε εγκάρδια και με μεγάλη χαρά. Μέρα με τη μέρα φάνηκε ο διαφορετικός τρόπος ζωής της μουσαφίρισσας με την οικογένεια, και παρόλο που μιλούσαν την ίδια γλώσσα, δεν μπορούσαν να καταλάβουν και να νιώσουν ο ένας τον άλλον. Και κάπως έτσι δημιουργήθηκαν αποστάσεις, όπου η οικογένεια άρχισε να νιώθει άσχημα. Τελικά η μουσαφίρισσα αποχαιρέτησε την οικογένεια, χωρίς να έχει καταλάβει τον τρόπο που λειτουργεί και υπάρχει, και θα συνεχίσει να υπάρχει δυνατή και δεμένη για πάντα. Μια παροιμία λέει: «Ο μουσαφίρης τρώει αυτό που βρίσκει και όχι αυτό που επιθυμεί»
Με ζόρισμα και πίεση
πως θες να δεις χαΐρι.
Θα πάρεις λάθος μήνυμα
και ένα σακί (του) μπατίρη.
Η ελευθερία της έκφρασης
Υπόθεση μεγάλη,
η στιγμή είναι στιγμή
Που χάνεται και δεν υπάρχει άλλη.
Να αντικαταστήσει τη χαρά
και χίλια συναισθήματα
Δεν επαναλαμβάνονται
ψυχής, καρδιάς μηνύματα…
ΜΑΤΙΕΣ ΓΥΡΩ ΑΠ' ΤΑ ΒΙΩΜΑΤΑ ΤΗΣ ΒΔΟΜΑΔΑΣ
Με το ξεκίνημα της η εβδομάδα είχε πολλές φουρτούνες… ο άνεμος φυσούσε και ανακάτευε ότι είχαμε φτιάξει… μα πώς να διαλύσει κάτι τόσο γέρο; Η εβδομάδα ήταν γεμάτη συνεργασία, εκπλήξεις και ανατροπές. Κάποια από αυτά ήταν: ένα πάρτι γενεθλίων, ένα βιντεοκλίπ γεμάτο ΣΣΣΣΣΣΣ και παράξενους χορούς, τραγούδια και ιστορίες και πολύχρωμα φυλαχτά. Παρόλα αυτά δεν έλειψαν και τα δημιουργικά παιχνίδια, που αν παρατηρούσε κανείς όταν τα παιδιά κολυμπούσαν, αν ακολουθούσε την ροή τους θα έβλεπε ότι δεν ήταν απλές βουτιές αλλά, σχέσεις που είχαν δημιουργηθεί όλο αυτό το διάστημα.
Πορείες - διαδρομές με μουσική και χορό, κατασκευές, αστεία, παιχνίδι με γενέθλια και σιωπή. Γνωριμία με νέους κόσμους είτε μέσα μου, είτε έξω! Πρέπει, δεν πρέπει, παραβιάσεις ορίων. Τα συναισθήματα πολλά και εναλλασσόμενα φόβος, αγωνία, άγχος, χαρά και ευτυχία. Πρόσωπα και ψυχές οικίες, ζεστές, ξέγνοιαστες με όρεξη για συνδέσεις- επαφές. Όλοι πάνω μας ένα φυλακτό, για να μας κρατά ‘δυνατούς’ όπως είναι τα δικά του υλικά (σχοινί και χάντρες από πηλό). Κάπου όμως υπάρχει και μια σιωπή με πολλά χρώματα, εικόνες, μουσική, παιχνίδι, γέλια και πειράγματα. Σας την αφιερώνουμε είναι δική σας αξιοποιήστε την όπως εμείς…
«Περάσματα»: η 3η εβδομάδα δράσεων του βαν των ΔΕΝ
Την 3η εβδομάδα δράσεων με τον Χαν επισκεφτήκαμε τη Γλαύκη, τη Μέση, την Πάχνη και τη Γενισσέα. Επίσης σταθήκαμε στο Ωραίο και στο Δροσερό, προκειμένου να προετοιμάσουμε τις δράσεις της 4ης εβδομάδες. Την εβδομάδα η διεργασία ανάμεσά μας, αλλά και ανάμεσα σε εμάς και τους οικοδεσπότες κάθε τόπου βάθυνε. Για παράδειγμα στη Γλαύκη σταθήκαμε στη δεξιότητα του “ακούω τον άλλο”, ενώ στη Γενισσέα η δεξιότητα αυτή αφορούσε το "ακούω τον εαυτό μου, όντας σε θέση να συνδυάσω εξωτερικά και εσωτερικά ακούσματα". Βασικοί ήρωες της εβδομάδας είναι μία αρκούδα και πολλά φλαμίνγκο: στη Γλαύκη η αρκούδα δωρίζει μία τρίχα από το μισοφέγγαρο στο στήθος της για να διδάξει πως θεραπεύεται η οργή, στην Πάχνη τρώει τον Πλοηγό με το σκύλο του (έναν συμβολισμό στην πίστη), ενώ στη Γενισσέα συμμετέχει στην απόπειρα να φάει ένα ψάρι που αποδεικνύεται γοργόνα και άρα δύσκολος αντίπαλος – έτσι διδάσκεται μέχρι που μπορεί να τραβάει το σχοινί. Όσο για τα φλαμίνγκο… τα λόγια είναι περιττά: έμαθαν και τα βασικά βήματα του φλαμένκο.
Τι σχέση έχει αλήθεια το φλαμένκο με τους διαμεσολαβητές μας; Επί της ουσίας, κατά την 3η εβδομάδα οι διαμεσολαβητές μας “χορεύουν” μαζί μας τον κοινό χορό – με λίγα λόγια συντονίζονται τα βήματά τους με τα δικά μας και έτσι δημιουργούνται οι ιδανικές προϋποθέσεις για την παρουσία μας στον τόπο τους. Κατά μία έννοια πραγματοποιείται η ευχή μας για την παρουσία διαμεσολαβητών που να νοιάζονται όσο νοιαζόμαστε!
Ενώ η Γλαύκη και η Γενισσέα διαπραγματεύονται το ακούω με τ’ αυτιά μου, η Μέση εστιάζει και στο ακούω το στομάχι μου, ενώ η Πάχνη μας διδάσκει το ακούμε αλλήλους. Οι έννοιες της διαπραγμάτευσης, αλλά και της ανατροπής μας υποχρεώνουν να σταθούμε στο ρόλο μας, να τον εμπλουτίσουμε ή και να τον ανατρέψουμε συνειδητά. Η στάση αυτή επιτρέπει σε προβληματισμούς να αναδυθούν και άρα να υπάρξει επανασύνδεση με το πεδίο. Παράλληλα, το “στομάχι” μας διδάσκει να προχωρήσουμε τόσο-όσο: όσο αντέχουμε για παράδειγμα. Αλλά διδάσκει και τη φροντίδα και τρόπους να τη ζητήσεις ή να τη δωρίσεις.
Διαβάζοντας τα γραφόμενά μας, παρατηρούμε ότι κατά την εβδομάδα αυτή η διεργασία των παιδιών και η δική μας αλληλοτροφοδοτούνται ανοιχτά πλέον.
Στη Μέση μας αφηγήθηκαν τα παιδιά για πρώτη φορά μια ιστορία που γνώριζαν αυτά (ίσως επειδή εν τω μεταξύ είχαμε εκπαιδευτεί να ακούμε καλύτερα), ενώ ήταν και η πρώτη ομάδα που κατάφερε να ζωγραφίσει συνεργατικά με ένα τελείως διαφορετικό τρόπο. Παράλληλα, ένα από τα αγόρια εκεί, μας δηλώνει ότι καταλαβαίνει τι λέμε κι ας μη γνωρίζει τη γλώσσα. Ένδειξη ότι η επικοινωνία λαμβάνει χώρα σε ένα άλλο, μη λεκτικό και άρα πανανθρώπινο επίπεδο.
Στη Μέση επίσης εμφανίζεται κάτι το “ανθρωποβόρο” (το πτερύγιο ενός καρχαρία στη λίμνη), το οποίο στην Πάχνη και τη Γενισσέα εκφράζεται τρώγοντας [όπου στην Πάχνη "μεταβολίζεται" το οικείο, στη Γενισσέα εμφανίζεται ο πρώτος κανόνας-απαγόρευση "να μην τρως τον εαυτό σου"]. Ίσως αυτό να είναι και ένα από τα “κρυφά” που έρχονται στην επιφάνεια στην Πάχνη – τρόποι να “τρώμε” – αλλά και η διάθεση να μοιραστούμε κάτι από τον τόπο μας με τους μουσαφίρηδες.
Την ίδια στιγμή, τα κουνούπια (η ενόχληση) στη Μέση αλλά και στην Πάχνη έρχονται να θέσουν ένα όριο στο τι μπορεί κανείς να κάνει, όπως το βάζουν οι τόποι και οι άλλοι τους κάτοικοι. Για την ακρίβεια αναγκαζόμαστε να αντιμετωπίσουμε το ζήτημα “ενόχληση” ως εσωτερική διεργασία της ομάδας, καθώς εμείς είμαστε εκείνοι που κουβαλούν τα κουνούπια μαζί τους από τη Μέση στην Πάχνη ή από τη θάλασσα στην κορφή του βουνού! Κατά μία έννοια τα εμπόδια που συναντάμε εμπρός μας είμαστε εμείς.
Το να δεις τον εαυτό σου σαν το εμπόδιο που συναντάς στο δρόμο σου σημαίνει ν’ ακούς – για άλλη μια φορά – και έτσι επιτρέπεται στα παιδιά και τις έφηβες της Γενισσέας να σταθούν στην καρδιά τους γεφυρώνοντας το μέσα με το έξω, πιάνοντας τον αέρα (δηλαδή το άπιαστο – αλήθεια, πώς μπορεί να πιάνει κανείς δίχως να πιάνει;). Η εσωτερική σχέση με το έξω επιτρέπει στα πεδία να μεταβληθούν, δηλαδή στις ανθρώπινες σχέσεις να λειτουργήσουν. Και κάπως έτσι, έρχεται ένα αγόρι τριών χρονών κατά τη βραδυά της αφήγησης στη Γαλάνη να γκρεμίσει τον αόρατο τοίχο ανάμεσα σε εμάς και τους κατοίκους του χωριού: πετώντας πέτρες καθώς επιδιώκει να “βγάλει ήχο” – δηλαδή να “ξυπνήσει” κάτι!
Καθώς βαδίζουμε πλέον στην 4η εβδομάδα δράσης, έχουμε στα χέρια μας ένα κουβάρι, το οποίο εμφανίστηκε ως λέξη σε αφήγηση στην Πάχνη, για να αποκτήσει σάρκα και οστά τη Δευτέρα αυτή στο Ωραίον. Έπεται…
