Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένας πλανήτης που τον έλεγαν «πλανήτη των γραμμάτων». Εκεί ζούσαν οι ούφοι που έμοιαζαν σαν άνθρωποι. Στους ούφους άρεσε να γράφουν γράμματα και να τρώνε σοκολάτες και αγαπάνε τη γη και τους ανθρώπους. Καλλιεργούσαν μπανανογράμματα, μηλογράμματα, φραουλογράμματα , παγωτογράμματα και έβοσκαν αγελαδογράμματα και αλογογράμματα. Μετά πήγαιναν στη γη, έδιναν όλα τα γράμματα στους ανθρώπους για να πάρουν σοκολάτες. Οι άνθρωποι έπαιρναν τα γράμματα, τα μαθαίνανε, διαβάζανε και τα γράφανε. Μια μέρα όμως οι ούφοι πήραν πίσω όλα τα γράμματα για να κάνουν την αλφαβήτα για να μπορούν να διαβάζουν από τα λεξικά και να γράφουν ολόκληρες λέξεις. Όμως οι άνθρωποι βαριόντουσαν χωρίς γράμματα και είπαν στους ούφους: « θέλουμε και εμείς να μάθουμε να γράφουμε, και εμείς θα σας δώσουμε σοκολάτες και ντολμάδες» γιατί οι ούφοι δεν είχαν φύλλα, κιμά και ρύζι. Έτσι έφτιαξαν ένα ουράνιο τόξο και ένωσαν τους δυο πλανήτες για να μπορούν να πηγαινοέρχονται και να ανταλλάζουν πράγματα.

ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΚΙ ΕΝΑΝ ΚΑΙΡΟ ήταν μία μαγική αμυγδαλιά, αλλιώτικη απ' τις άλλες. Ήταν μαγική γιατί βοηθούσε τους φτωχούς και τους άρρωστους. Όποιος πήγαινε κοντά της, έκανε μια ευχή και η αμυγδαλιά τους την πραγματοποιούσε. Μια φορά, ήρθε ένας πλούσιος κι έκανε πως ήταν φτωχός για να πάρει περισσότερα λεφτά. Η αμυγδαλιά όμως, που ήταν έξυπνη, τον άρπαξε με το κλαδί της που ήταν σαν χέρι, από την μπλούζα, τον σήκωσε και του είπε:

“Όποιος προσπαθεί να κοροϊδέψει τον άλλον, και λέει ψέμματα, εγώ το μαθαίνω. Η τιμωρία σου θα είναι να ε ακολουθεί η μαγική μου πεταλούδα και όποτε προσπαθείς να κοροϊδέψεις κάποιον θα έρχετε και θα μου το λέει. Κι εγώ θα έρχομαι στον ύπνο σου, θα σου παίρνω ένα ευρώ και θα το δίνω στους φτωχούς.”

Συγγραφείς & ζωγράφοι: τα παιδιά απ' τα Παραμυθοχοροτράγουδα Κομοτηνής

Μυθιστόρημα

Σε αυτό το χωριό υπάρχει ένα στοιχειωμένο αρχοντικό. Πολλά ακούγονται για αυτό το σπίτι, όπως ότι κάποιος είχε κρεμαστεί εκεί. Εκεί ζούσε ένας άρχοντας. Ήταν αυτός άραγε; και τι τον οδήγησε σε αυτή την πράξη; Αν δεν ήταν αυτός, ποιος θα μπορούσε να ήταν; Μια παρέα παιδιών το 1930 προσπαθεί να ανακαλύψει την αλήθεια.

Ήταν μια συννεφιασμένη μέρα, η Μ και η Σ διακοσμούσαν τα φορέματα που τους είχαν παραγγείλει οι αρχόντισσες του χωριού. Ήταν πολύ δύσκολή και απαιτητική δουλειά, όμως την αγαπούσαν. Εκεί που δούλευαν αμέριμνες ακούν τον ήχο μιας πέτρας στο παράθυρο.

Η Μ σηκώθηκε για να δει τι τρέχει. Κάτω από το παράθυρο βρισκόταν ο Α και ο Φ σε έξαλλη κατάσταση. Μόλις είχαν έρθει από το στοιχειωμένο σπίτι και θέλανε να αφηγηθούν τα ευρήματα τους στα κορίτσια. Η Μ και η Σ  άφησαν τις δουλειές τους και έφυγαν κρυφά για έναν περίπατο με τα αγόρια.

Η Μ και η Σ δεν μπορούσαν να βγαίνουν εύκολα από το σπίτι τους, καθώς δεν είχαν την άδεια από τους γονείς τους και δεν ήταν αρμοστό δυο κορίτσια να τριγυρνούν με αγόρια.  Όμως είχαν αναπτύξει κρυφές σχέσεις με τον Α και Φ και το έσκαγαν σε κάθε ευκαιρία για μια βόλτα.

Ο Α είχε κρεοπωλείο και μόλις έβρισκε χρόνο συναντούσε τον φίλο του τον  Φ. Ο Φ ήταν γιος αγρότη και ασχολούνταν και αυτός με την γη. Ήταν δύο νέοι γεμάτη περιέργεια και το χωριό τους είχε για παράξενους. Κανένας δεν άκουγε αυτά που έλεγαν και τους έλεγαν φαντασιόπληκτους. Μόνον οι Μ και Σ μπορούσαν να αφουγκρασθούν τους νέους αυτούς. Γιατί αν και λίγο δειλές για να μπαίνουν σε στοιχειωμένα σπίτια ήταν αρκετά ανοικτές σε αυτά που άκουγαν.

Τα παιδιά επέλεξαν να περπατήσουν σε ένα δασάκι εν ώρα αιχμής, όλοι ήταν στις δουλειές τους και γενικά σε αυτό το δασάκι δεν πλησίαζαν πολλοί. Υπήρχε μια φήμη ότι σε αυτό το μέρος βρισκόταν θαμμένες νάρκες,τις οποίες φήμες είχαν διαδώσει οι ίδιοι οι νέοι για να έχουν ένα χώρο δικό τους. Πέρα από τα βλέμματα των χωρικών.

Ήταν ένα καταπράσινο δάσος γεμάτο έλατα οπού κάνεις θα μπορούσε να ακούσει με ευκολία και ευχαρίστηση το τραγούδισμα των άλλων κατοίκων του δάσους, των πουλιών. Η Μ και η Σ ήταν ανυπόμονες να ακούσουν επιτέλους τα μαντάτα που κουβαλούσαν τα παιδιά. Έτσι προέτρεψαν τα αγόρια να καθίσουν και να ξεκινήσουν την αφήγηση.

Ο Α άρχισε να λέει ότι μπαίνοντας μέσα στο αρχοντικό όλα μαρτυρούσαν την εγκατάλειψη του. Με μεγάλο κίνδυνο ανέβηκε στον δεύτερο όροφο, τα σκαλοπάτια μπορούσαν να υποχωρήσουν εύκολα. Ο Φ ήταν ποιο διστακτικός και περίμενε στο ισόγειο.
Συνεχίζοντας την αφήγηση τους ο Α άρχισε να μας περιγράφει όλα αυτά που αντίκρισε στο  εγκαταλελειμμένο αρχοντικό.
Το σπίτι φαινόταν λεηλατημένο και μόνο ένα τζάκι και μερικά κάδρα μαρτυρούσαν την παλιά του δόξα. Ξάφνου ο Φ ανεβαίνει αποφασισμένος καθώς η περιέργεια τον είχε κυριεύει.

Εκεί ο Φ παρατήρησε ένα κάδρο ξεφτισμένο στο οποίο απεικονίζονταν ένας άντρας καλοντυμένος με ένα τεράστιο μαύρο καπέλο στο κεφάλι του, διπλά του μια γυναίκα κάπως μεγαλύτερη του με απλανές ύφος στα μάτια της.

Πολλά ερωτήματα κυρίεψαν τους δύο νέους.

Ποιοι να ήτανε άραγε;
Οι ιδιοκτήτες; Ή ήταν μια τυχαία εικόνα;

Οι δύο νέοι συνέχισαν την έρευνα τους.

Εκείνη την στιγμή ο Α πάτησε ένα σάπιο δοκάρι και παραλίγο να βρεθεί κάτω, όμως με την άμεση αντίδραση του Φ γλίτωσε. Τα παιδιά αποφάσισαν να κατέβουν και να μην διακινδυνεύσουν άλλο τις ζωές τους. Κατεβαίνοντας το μάτι του Α έπεσε σε ένα φάκελο που ήταν πεταμένος και κιτρινισμένος σε μια γωνία.

Χωρίς δεύτερη σκέψη το άρπαξε κατεβαίνοντας στο ισόγειο, για να το διαβάσει με ασφάλεια. Το γράμμα έγραφε.

Αγαπημένε μου αδερφέ,
Δεν αντέχω άλλο να είμαι φυλακισμένη σε αυτούς τους τοίχους, η ζωή μου δεν έχει νόημα, όλα μου φαίνονται μουντά και ανούσια. Δε μπόρεσες ποτέ να καταλάβεις την ανάγκη μου για συντροφιά και με την εγωιστική σου αγάπη δεν μου επέτρεψες να ακολουθήσω το όνειρο μου με τον μοναδικό άνθρωπο που με έκανε να νιώσω, τι πάει να πει χαρά, αγάπη και συντροφιά. Βαρέθηκα να κουβαλάω τα επικριτικά βλέμματα των συγχωριανών μου, γι αυτό αποφάσισα να δώσω ένα τέλος σε αυτό το μαρτύριο. Ελπίζω αυτή η απόφαση μου να σε βοηθήσει να καταλάβεις πώς ο δρόμος που αποφάσισες και για τους δυο μας ήταν ένας μονόδρομος.
Σ' αγαπώ και ελπίζω να με συγχωρέσεις Λ.

Τα κορίτσια είχαν μείνει αποσβολωμένα έχοντας μια θλίψη στα μάτια τους. Τελικά η πικρή αλήθεια ήταν κρυμμένη σε ένα γράμμα. Οι φήμες ότι ο άρχοντας είχε πεθάνει μόνος του από τη στεναχώρια, ήταν αληθινές.  Έτσι εξηγείτε, είχε χάσει τον μοναδικό άνθρωπο στη ζωή του, με αυτόν τον άσχημο τρόπο.

Τα παιδιά παίρνοντας μια βαθιά ανάσα ευχήθηκαν να αναπαυθούν οι ψυχές τους εν ειρήνη συνεχίζοντας τον περίπατο τους. Ποιος ξέρει άραγε τι άλλο θα ανακαλύψουν στο μέλλον...

Ο Κρύος Πλανήτης

ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΚΙ ΕΝΑΝ ΚΑΙΡΟ ήταν ένας πλανήτηςπάρα πολύ κρύος. Σε αυτόν δεν έμεναν πολλοί άνθρωποι. Όλοι έφευγαν επειδή δεν άντεχαν το κρύο. Γύρω απ' αυτόν τον πλανήτη, υπήρχαν πολλά φεγγάρια και αστέρια χρωματιστά που έπαιζαν μεταξύ τους. Ο κρύος πλανήτης ζήλευε τα φεγγάρια και τα αστέρια που ήταν όλοι φίλοι, και αυτός ήταν ολομόναχος. Έτσι, αποφάσισε να ζητήσει από τον ήλιο να το ζεστάνει για να γυρίσουν πίσω οι άνθρωποι και να μην νιώθει μόνος. Μετά από αυτό ο ήλιος τον βοήθησε και όλοι οι κάτοικοι του πλανήτη γύρισαν πίσω και έζησαν ευτυχισμένοι.

Ο χρωματιστός πλανήτης

ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΚΙ ΕΝΑΝ ΚΑΙΡΟ ήταν ένας πολύχρωμος πλανήτης που είχε σχήμα αυγού. Οι άνθρωποι που ζούσαν εκεί είχαν πολλά χρώματα. Σε αυτόν τον πλανήτη κάθε μέρα έβγαιναν πολλά ουράνια τόξα. Ακόμα και τα αστέρια που ήταν γύρω του ήταν χρωματιστά. Κάποιο χρωματιστό πρωινό, ένας μεγάλος πλανήτης εμφανίστηκε μπροστά στον πολύχρωμο πλανήτη, κι η σκιά του έκρυψε όλα τα χρώματα κι ο πλανήτης ήταν τώρα γκρι. Οι άνθρωποι δεν ήταν πια χαρούμενοι αλλά στεναχωρημένοι, και τα ουράνια τόξα σταμάτησαν να βγαίνουν, και πολλές καταιγίδες ήρθαν στον πλανήτη. Έτσι, τα παιδιά δεν μπορούσαν να παίξουν. Από τις πολλές καταιγίδες όμως, εμφανίστηκε το πιο μεγάλο ουράνιο τόξο που είχε βγει ποτέ και έδιωξε τον μεγάλο πλανήτη, και τα χρώματα επέστρεψαν όλα στον πλανήτη - όπως πριν. Και έτσι, όλοι ήταν και πάλι χαρούμενοι κι ευτυχισμένοι. Κι έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.

Το ουράνιο τόξο κι οι τρεις πλανήτες

ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΚΙ ΕΝΑΝ ΚΑΙΡΟ ζούσε ένα ουράνιο τόξο που ήταν μόνο του. Έτσι μια μέρα πήγε να βρει φίλους και βρήκε τρεις τρελούς πλανήτες που ήταν και αυτοί μόνοι τους και μετά ενώθηκαν και έγιναν φίλοι. Πήγαν στο χωριό των πλανητών για να παίξουν κρυφτό. Εκεί βρήκαν οκτώ αστέρια και έπαιξαν κυνηγητό. Και όλοι μαζί έγιναν αχώριστοι φίλοι και κανένας πια δεν ήταν μόνος. Μετά πέταξαν όλοι μαζί στον ουρανό και πήδηξαν πάνω στα σύννεφα και έκαναν τραμπάλα.

> τα "Παραμυθοχοροτράγουδα" είναι ένα απ' τα τέσσερα ΔΕΝτοπία που φιλοξενούν ομάδες παιδιών από τον Οκτώβριο 2012. Επισκεφτείτε το δίκτυο νέων ΔΕΝ για να γνωρίσετε από κοντά τις ομάδες παιδιών, και να δείτε τα δημιουργικά τους έργα!

Η πριγκίπισσα Μπαχάρ κοιμόταν του καλού καιρού πάνω στο μιντεράκι της. Μέσα στο ζεστό σοκολατί της πάπλωμα ροχάλιζε λιγουλάκι κι έβλεπε όνειρα. Πως περπατούσε τάχατες και η πατημασιά της γινόταν άλλοτε παπαρουνοπατημασιά κι άλλοτε μενεξοδοπατημασιά. Και μετά πως ήταν πουλί χρωματιστό κι όπως πετούσε πάνω απ΄ τα λιβάδια και τα ξέφωτα, απ΄ τους ντερέδες και τα ορμάνια, τα ποτάμια και τους ντελή- χείμαρρους, τις λίμνες και τα τσαϊρια έκανε μια εεέτσι κι έσπερνε με τα μεγάλα, τα πολύ μεγάλα φτερά του, χρώματα και δροσιά, φύλλα, λουλούδια και ότι βάνει και δε βάνει ο νους του ανθρώπου σε ομορφιά και μπερεκέτι. Κουκουλώθηκε ακόμη παραπάνω και θα ραχάτευε κει μέσα στα ζεστά όνειρά της πολύ καιρό ακόμα, αν κάτι δεν της γαργαλούσε την μύτη! Κάνει μια και φτερνίζεται τόσο μα τόσο δυνατά, που μ΄ αυτό θα μπορούσαν να γυρίσουν δέκα ανεμόμυλοι και να φουσκώσουν τα πανιά τους είκοσι καΐκια! Βγάζει το κεφάλι της απ΄ τα σκεπάσματα και τι να δει! Το πάπλωμα της είχε γεμίσει λουλούδια! Ένα μπαχτσεδάκι και κει πάνω έτρεχαν και γελούσαν παιδιά, κρατώντας μολυβάκια και τεφτέρια, πινέλα και ξυλομπογιές, παραμύθια και βιβλία!

ΤΟ ΝΗΣΙ ΤΩΝ ΟΝΕΙΡΩΝ

...παραμύθι της ομάδας εφήβων του πρώτου ΔΕΝ στην Ξάνθη - Άνοιξη 2003...

Πριν πολλά χρόνια όταν ο άνθρωπος δεν είχε ανακαλύψει καινούρια εδάφη, απ’ το βυθό της θάλασσας εμφανίστηκε ένα τεράστιο βουνό. Οι θεοί το ονόμασαν το νησί τον ονείρων. Ένα νησί όπου όλα το όνειρα μπορούν να γίνουν πραγματικότητα.. Οι θεοί το έκρυψαν στις ποιο μακρινές θάλασσες, στα ποιο αγρία νερά, όπου να μη μπορεί να περάσει καμία ζωντανή ψυχή. Το νησάκι των ονείρων έκρυβε πολλά. Έτσι μια ομάδα ερευνητών αποφάσισε με ένα καράβι να το βρει το νησί τον ονείρων για να το κατοικήσει, να απλώσει της ρίζες του και να το γνωρίσει σε όλο το κόσμο. Η πορεία προς το νησί με το πλοίο ξεκίνησε. Η ομάδα μας ήταν έτοιμη, ο Παραμυθάς έδινε το στίγμα στους υπόλοιπους για να ξεκινήσουμε. Ο Μεγάλος ετοίμαζε τα εργαλεία τα οποία θα μας βοηθούσαν στην πορεία. Κλασικά γκρίνιαζε γιατί όλη ομάδα προτιμούσε να είναι στην κουζίνα όπου η μυρωδιά του φαγητού μάγευε όλους. Στην κουζίνα ήταν η Όμορφη. Εμείς σαν ομάδα δεν ξέραμε ότι πάνω στο καράβι υπάρχει μια φούσκα η οποία αγαπούσε όλους και πήγαινε από χέρι σε χέρι και μιλούσε σε καθένα από μας. Μας την γνώρισε ένας Τρελός Ζωγράφος που τριγυρνούσε και ζωγράφιζε όλους. Και τους πίνακες τους κρεμούσε παντού. . Εκεί στο πλοίο τα άτομα της ομάδας γνωρίζονται σιγά-σιγά με τη βοήθεια της μαγικής φούσκας. Λένε τις απόψεις, τις ιδέες, τα ενδιαφέροντα και τις διαφωνίες, για τον εαυτό τους και για το νησί. Μετά από κάποιες μέρες αποφασίζουν όλοι μαζί να χτίσουν τα σπίτια τους. Τα άτομα στο νησί ήταν δεκαπέντε. Βρήκαν μια μεγάλη σπηλιά και τη χώρισαν σε δεκαπέντε δωμάτια. Ένα πρωί η Ινδιάνα θέλησε να ψαρέψει, της άρεζε πολύ η θάλασσα. Για κακή της τύχη εκείνο το πρωινό φυσούσε πολύ. Η θάλασσα ήταν ταραγμένη, τα κύματα θεόρατα, όπως ήταν επόμενο εκείνο το πρωινό ήταν αδύνατον να ψαρέψει. Την επόμενη μέρα που είχε καλό καιρό πήγε ξανά για ψάρεμα. Καθώς ψάρευε πέρασε από μπροστά της ένα άσπρο ψαράκι και της μίλησε.

Το σεντούκι της γιαγιάς των ΔΕΝ είναι γεμάτο αφηγήσεις!

ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΚΙ ΕΝΑΝ ΚΑΙΡΟ, την άνοιξη του 2006 μαζεύτηκαν κάτω από ένα μαγικό ΔΕΝτρο παιδιά κι ενήλικες και ψηθύσριζαν στο αυτί μιας παραμυθο-νεράιδας μία λέξη. Κι αυτή, χωρίς να χάνει δευτερόλεπτο, ύφαινε την ιστορία...

> Διάλεξε όποια εικόνα σου αρέσει, κάνε κλικ επάνω της, και θα ακούσεις τη λεξο-ιστορία!

αφήγηση: Τίνα Λυγδοπούλου ~~~ εικονογράφηση: Μανώλης Ζαχαριουδάκης

			λεξο	ιστορίες

...το παραμύθι που γέννησε τους "ακροβάτες" - όπως ονόμασαν τον εαυτό τους οι συνεργάτες-μέλη της ομάδας εμψυχωτών των ΔΕΝ 2006-2008:

Μια φορά και έναν καιρό υπήρχαν 16 χείμαρροι. Άλλοι πηγάζανε από το βουνό, άλλοι από τον κάμπο, κι άλλοι από άλλη χώρα. Κοινό σημείο το δέλτα του ποταμού. Τα τζιτζίκια σε αυτό τον τόπο αντί να πετούν, κολυμπούσαν. Κάθε μεσημέρι συζητούσαν μεταξύ τους σε διαφορετικές γλώσσες και προσπαθούσαν να συντονιστούν. Μια μέρα το ποτάμι τους έφερε ένα δώρο, μια εναλλακτική πρόταση ζωής. Ένα μυστικό - τον μαέστρο. Εφόσον συντονίστηκαν με τον μαέστρο τους στον ήλιο, με τη ροή του νερού και με βροχές, άρχισαν να τραγουδούν το τραγούδι της ανθρωπιάς και της ενέργειας. Μαζεύοντας έτσι τις δυνάμεις τους, οι 16 χείμαρροι άνοιξαν σαν σπείρα προς τα έξω και ξεχύθηκαν να εξερευνήσουν το γαλάζιο της θάλασσας και του ουρανού. Από τότε, τα ψάρια δεν είναι όλα μονόχρωμα, ο ουρανός δεν είναι πάντα γαλάζιος, το ποτάμι δεν φέρνει μόνο νερό…

Τι μπορεί να χωρίσει μια παρέα; Μπορεί άραγε η παρέα να ανακαλύψει τρόπους να ανταμώσει ξανά; Η ομάδα παιδιών “Οι Πολύχρωμοι Καλλιτέχνες” δημιουργεί το δικό της κουκλοθέατρο στο ΔΕΝ Ξάνθης!

 ...τι μπορεί να ονειρεύτηκε μια κάμπια άραγε; Μια ομάδα παιδιών στην Ξάνθη αναρωτήθηκε ακριβώς αυτό, κι απ' το ερώτημα τους αναδύθηκε ολόκληρο παραμύθι!

"Το Όνειρο της Κάμπιας" - ένα παραμύθι της ομάδας Πολύχρωμες Πεταλούδες

 > Διαβάστε το παραμύθι!

ΟΜΑΔΑ ΠΑΙΔΙΩΝ - ΔΕΚΑΡΧΟ - ΑΝΟΙΞΗ 2007

Παραμύθι απ' το χρονοντούλαπο των ΔΕΝ! Πάνω στο νησί των ονείρων που οραματίστηκε το 2003 η πρώτη ομάδα εφήβων και νέων ενηλίκων στο ΔΕΝ Ξάνθης, ήρθε μια ομάδα προεφήβων να κατασκευάσει ένα ολόκληρο χωριό. Μια μέρα του φθινοπώρου του 2004, τα μέλη της ομάδας εκείνης ξεκίνησαν ν' αφηγούνται γύρω απ' τις ζωγραφιές τους που απεικόνιζαν την απάντηση στο ερώτημα “τι είναι ομάδα;” Έτσι γεννήθηκε “Το παραμύθι της ομάδας” που βρήκε τη συνέχειά του την άνοιξη του 2005 από μια άλλη ομάδα προεφήβων.

> Διαβάστε τη συνέχεια του παραμυθιού!

συγγραφείς: η ομάδα παιδιών "Οι Κηπουροί" του ΔΕΝ Ξάνθης

> Διαβάστε το παραμύθι!