Τέσσερις ξεχωριστές γωνιές περίμεναν σήμερα τη “ΔΕΝκοινότητα Φιλίων” – παιδιά και γονείς που συμμετείχαν στις ομάδες που δημιουργήθηκαν στα Φίλια φέτος σε συνεργασία με το Σύλλογο Γυναικών Φιλίων “Αγιόκλημα” και φιλοξενήθηκαν στο χώρο του συλλόγου! Ακολούθησε συζήτηση με γονείς και παιχνίδια στο προαύλιο για τα παιδιά.

01/14 

   

(από το ημερολόγιο της ΔΕΝίτσας)

...απ' τα Φίλια ξεκινώ το μεγάλο ταξίδι της φιλίας...

Σήμερα είναι μια ξεχωριστή μέρα για μένα. Είχα μεγάλη περιέργεια να γνωρίσω ένα χωριό που ο Βαν μου περιέγραφε με μεγάλο ενθουσιασμό. "Έλα να δεις μόνη σου!" μου είπε, και μου φάνηκε πολύ καλή ιδέα!  Και όντως, με περίμενε μεγάλη έκπληξη.

Φτάνοντας, είδα γονείς και παιδιά μαζεμένα να μας περιμένουν – και νόμιζα ότι οι γονείς είχαν φέρει τα παιδιά στη συνάντηση της ομάδας και θα έφευγαν. Μα όχι μόνο δεν έφυγαν, αλλά όλοι μαζί  άρχισαν να δημιουργούν πολύχρωμα μπλουζάκια. Καθώς “μεγαλουργούσαν” στα μπλουζάκια τους ήρθε και η ιδέα και έβγαλαν το όνομα της ομάδας τους που είναι: “Γονείς και Παιδιά μια Αγκαλιά”. Τι ξεχωριστή ομάδα!

“Έλα, ΔΕΝίτσα στην παρέα μας”, μου είπαν χαμογελώντας, “κι εμείς, θα σου χαρίσουμε ένα μαγικό όχημα – που πάντα θα σου ανοίγει δρόμους για να δημιουργείς νέες φιλίες”. Για μένα, τα Φίλια και η Φιλία θα είναι πάντα συνδε(ν)δεμένα γιατί εκεί ονειρεύτηκα το μεγάλο ανοιξιάτικο ταξίδι μου...

(απ' το ημερολόγιο της ΔΕΝίτσας)

Όχι, δεν είναι πρωταπριλιάτικο ψέμα! Έφτασε η Άνοιξη! Μου το έλεγε ο Βαν. “Κάνε υπομονή ΔΕΝίτσα, κι όταν δεις τις πρώτες πεταλούδες να παίζουνε κρυφτό ανάμεσα στις παπαρούνες, όταν νιώσεις τον ήλιο να σου ζεσταίνει το πρόσωπο, τότε θα είσαι σίγουρη.”

Όχι ότι ο χειμώνας μου δεν πέρασε ευχάριστα. Ο Μάκης με έμαθε να κάνω σκι (είναι υπέροχος δάσκαλος). Τα βράδια, παρέα με τους χιονανθρώπους μετρούσαμε τα άστρα και κάναμε ταξίδια σε φανταστικούς κόσμους. 

Δεν θα αργήσει να έρθει η στιγμή όμως. Όπου να 'ναι, θα φτάσει ο Βαν και θα μου κορνάρει. Είμαι σίγουρη! Μαζί με τον Βαν, τον Μάκη, τη Σεϊλέν, τη Δήμητρα και τη Σερρά θα ταξιδέψω πάλι σε βουνά και κάμπους, σε τόπους κοντινούς και μακρινούς. Αυτή τη φορά θα ζητήσω απ' τα παιδιά που γνώρισα πέρσι την άνοιξη και το καλοκαίρι -αλλά κι απ' όσα θα έρθουν τώρα να γνωριστούμε- να με βοηθήσουν να ανακαλύψω τη δική μου παρέα. Γνωρίζουν όλα τα μυστικά της καλής φιλίας, κι έχουν πολλά να με μάθουν. Μόνο που φαντάζομαι τις νέες μου περιπέτειες, δεν με χωράει η κούνια μου...

Να' τος ο Βαν! Έφτασε! Φύγαμε!

Μπορείτε κι εσείς να γνωρίσετε την παρέα της ΔΕΝίτσας – κάθε φορά που επιστρέφει ο Βαν με τη ΔΕΝίτσα και τον νέο της φίλο / τη νέα της φίλη, θα κάνουν μια στάση εδώ, στους ανοιξιάτικους ΔΕΝτόπους.

(από το ημερολόγιο της ΔΕΝίτσας)

“Η φύση γεννά χρώματα και μυρωδιές που φέρνουν μνήμες απ’ το χθες…” Το όνομά μου είναι Δενίτσα και είμαι μια κούκλα. Είμαι στην κυριολεξία μια κούκλα, φτιαγμένη με πολλή αγάπη, με παλιά υλικά, από ανθρώπους το λέει η καρδιά τους… Είμαι 11 χρονών και το επάγγελμά μου είναι γραμματέας τοίχου… όπως καταλαβαίνετε η μοναξιά ήταν αφόρητη. Έτσι πήρα την μεγάλη απόφαση πέρσι την άνοιξη να πάρω ένα μεγάλο ρεπό και να επισκεφθώ όσα περισσότερα μέρη μπορούσα στη Θράκη. Γνώρισα πολλά παιδιά από διάφορους τόπους, τα οποία μου εκμυστηρεύθηκαν ιστορίες από τους τόπους τους. Αφού πέρασα έναν υπέροχο μήνα, ξαναέπεσα με τα μούτρα στη δουλειά. Και η μοναξιά συνέχιζε να είναι κομμάτι της ζωής μου. Έχω πολλούς γνωστούς, αλλά κανέναν φίλο σαν και εμένα. Γι’ αυτό θέλησα φέτος την άνοιξη να ξαναπεράσω από όλα αυτά τα πανέμορφα μέρη και να ζητήσω από αυτά τα παιδιά να βάλουν όλη τους την τέχνη και την αγάπη και να δημιουργήσουν μια ζωντανή κούκλα σαν και εμένα.Καβάλησα λοιπόν το βαν και… έφυγα!

Έτσι λοιπόν ξεκίνησα το ταξίδι μου από τα ψηλά. Επισκέφθηκα την Πάχνη όπου με περίμεναν 16 παιδιά. Και ναι! Απέκτησα τον πρώτο μου φίλο τον «Μουσλέρα».

(από το ημερολόγιο της ΔΕΝίτσας)

Η συνέχεια του ταξιδιού με βρήκε στο Σούνιο, σε ένα ωραίο πάρκο με έναν μεγάλο πλάτανο. Εκεί αποφάσισα να αράξω και να περιμένω. Έστησα το εργαστήρι μου, τα εργαλεία και τα υλικά μου, φώναξα και τον «Ανώνυμο» και απολαύσαμε την σκιά.

Στην αρχή με υποδέχτηκαν λίγα παιδιά, αλλά όσο περνούσε η ώρα τόσο το πάρκο γέμιζε με παιδιά κάθε ηλικίας όπως επίσης και γονείς που ήθελαν να συμβάλουν και να με βοηθήσουν σε αυτή μου την αναζήτηση.

Πέρασα πάρα πολύ όμορφες στιγμές. Γελάσαμε, κατασκευάσαμε, δημιουργήσαμε, ζοριστήκαμε όλοι μαζί. Ακόμα και οι πιο απόμακροι μας βοηθούσαν δίνοντας ιδέες. Συνολικά ήμασταν 63 άτομα!!!

Και το αποτέλεσμα ήταν εκπληκτικό! Έχω μια δεύτερη φίλη, την Ροζούλα, που της αρέσουν όλα όσα είναι ροζ, φοράει μπλε παπούτσια και γυαλιά. Είναι πολύ γλυκιά και όμορφη και της αρέσουν τα παιχνίδια. Γι΄αυτό πριν αποχαιρετήσουμε τους μικρούς δημιουργούς, παίξαμε όλοι μαζί το παιχνίδι «στεριά- θάλασσα» όπου μας τίμησαν και κάποιοι από τους γονείς.Ένιωσα πως όλοι όσοι συμμετείχαμε περάσαμε πάρα πολύ καλά και μείναμε απόλυτα ικανοποιημένοι από το αποτέλεσμα. Και ιδιαίτερα εγώ!!!

(από το ημερολόγιο της ΔΕΝίτσας)

Μετά το Σούνιο βρέθηκα ξανά στο βουνό και συγκεκριμένα στη Γλαύκη, όπου προς μεγάλη μου έκπληξη, είδα να με περιμένουν 30 γονείς.

Χάρηκα πάρα πολύ!!! Είχαν πολλές ερωτήσεις και απορίες για το ποια είμαι; Τι κάνω; Τι σχέση έχω με τα θερινά ΔΕΝ; Έτσι πήρα μια βαθιά ανάσα και έκατσα να τους ενημερώσω για όλα αυτά. Και αφού τελειώσαμε με την πολύ ωραία κουβεντούλα- ενημέρωση, με αποχαιρέτησαν με ένα μεγάλο χαμόγελο και κάλεσαν τα παιδιά τους να ‘’πάρουν θέση’’ για τη συνέχεια.

Τα παιδιά με υποδέχθηκαν πολύ θερμά, με αγκάλιαζαν, έπαιζαν με τα μαλλιά μου, μου έβγαζαν και εκείνα γλώσσα όπως κάνω και εγώ…!!!

Με βοήθησαν πάρα πολύ ώστε να αποκτήσω ακόμα μια φίλη, την Ειρήνα Kara Göz.

Αγόρια και κορίτσια είχαν βάλει τα δυνατά τους για να μου φτιάξουν, όπως είπαν, την καλύτερη φίλη που θα με συντροφεύει από εδώ και πέρα στα ταξίδια μου.

(από το ημερολόγιο της ΔΕΝίτσας)

Είμαι πανευτυχής, γιατί μετά από πολλές δυσκολίες κατάφερα να αποκτήσω μια φίλη, την Rengarenk. Στεναχωρήθηκα όμως πάρα πολύ, γιατί ενώ είχα ραντεβού με τα παιδιά στο καινούριο πάρκο του Εχίνου, ήρθε μόνο μια κοπέλα, η οποία με ενημέρωσε πως σχεδόν όλο το χωριό ήταν καλεσμένο σε μια εκδήλωση (χάτιμ) στo Κένταυρο.Αν το ήξερα, θα άλλαζα το ραντεβού μου. Αλλά είχα μια σούπερ βοηθό που προσφέρθηκε να βάλει όλη της την τέχνη για να μου φτιάξει μια ακόμα φιλενάδα, η οποία πέραν του ότι έχει μια μεγάλη καρδιά, ξέρει και να πλέκει. Και αυτή τη στιγμή, μου ετοιμάζει ένα κασκόλ και ένα πουλόβερ για τον επόμενο χειμώνα. Οι γονείς της είναι τα χρώματα του ουράνιου τόξου, γι αυτό και έχει το επίθετο “ουράνιο τόξο”.

Απ ότι καταλαβαίνετε, ενώ είχα μόνο μια βοηθό, η φαντασία της ήταν αρκετά ισχυρή για να ζωντανέψει την Rengarenk. Τα υλικά τα επέλεξε μόνη της με μεγάλη προσοχή, την ώρα που την ξεναγούσα στο βαν. Το αποτέλεσμα με άφησε άφωνη, το πώς κάτι που μοιάζει μικρό ή λίγο, μπορεί να κρύβει μέσα του τόσο μεγάλη δύναμη. Αποχαιρέτησα την βοηθό μου με μια μεγάλη αγκαλιά και ένα ευχαριστώ και πήρα τον δρόμο του γυρισμού, όπου συνάντησα όλα τα παιδιά που έλειπαν να επιστρέφουν στο χωριό τους…

(από το ημερολόγιο της ΔΕΝίτσας)

Ένας πολύ δυνατός άνεμος με συνόδεψε σε όλο το ταξίδι μου σήμερα. Πηγαίνοντας στις Σάπες  φοβήθηκα μη με πάρει ο αέρας.

Περίμενα στην αγκαλιά του Βαν λοιπόν, να δω πόσα παιδιά θα έρθουν και ανάλογα να αποφασίσω αν θα βγω έξω. Τι καλά που ήρθαν 10 παιδιά! Πρότεινα στον Βαν να προσκαλέσουμε και να φιλοξενήσουμε την παρέα στο “δικό μας σπίτι” (έτσι ονομάζω εγώ την αγκαλιά του Βαν), κι εκείνος δέχτηκε.

Μπαίνοντας στον κόσμο μας, τα παιδιά άρχισαν να εξερευνούν, να ψάχνουν το “σπιτικό”. Ανακάλυψαν το μεγάλο μου βιβλίο και συστήθηκαν με τους καινούργιους μου φίλους απ' τα διάφορα μέρη των ταξιδιών μου.

Πόσο τους άρεσε η ιδέα να δημιουργήσουν κι εκείνοι ένα νέο φιλαράκι! Έτσι αφού κοίταξαν καλά- καλά τα υλικά, διάλεξαν όσα θα χρησιμοποιούσαν και ξεκίνησαν. Σήμερα λοιπόν, μου χάρισαν νέα χαμόγελα με τη φίλη μου την  Εσρά Προτοτύπ.

Πέρασα πολύ ωραία με τα παιδιά. Ακόμα και τον φόβο μου ξεπέρασα μιας και στο τέλος βγήκαμε έξω και παίξαμε στο πάρκο... κι αφήσαμε τον αέρα “να μας πάρει” στην παρέα του!

 (από το ημερολόγιο της ΔΕΝίτσας)

Άλλη μια περιπέτεια, άλλος ένας τόπος, άλλη μια φίλη! Στο Εύλαλο άραξα σήμερα με τον Βαν, έξω από τα ΚΕΣΠΕΜ, όπου γνώρισα μικρά και μεγάλα παιδιά, γεμάτα ζωντάνια, με κέφι και περιέργεια. Ξενάγησα τους βοηθούς μου στο σπιτικό του Βαν, τους έδειξα τα κατατόπια και τους σύστησα στην υπόλοιπη κουκλοπαρέα.

Χωρίς πολλά πολλά, υλικά, χρώματα και φαντασία ξεχύθηκαν παντού, και γέλια σκέπασαν την αρχική φαινομενικά σιωπή. Ήταν η πρώτη φορά που είδα να δημιουργούν την φίλη μου κομμάτι – κομμάτι, χωρίς να μοιράζονται τα παιδιά τα κομμάτια της μεταξύ τους. Πρώτα το ένα πόδι, μετά το άλλο. Στη συνέχεια το σώμα, αργότερα τα χέρια και τέλος το πρόσωπο. Όλα φροντισμένα και περιποιημένα.

Η ώρα πέρασε πολύ γρήγορα και ευχάριστα και όλοι  μας μείναμε ικανοποιημένοι από την γέννηση της Ελενίτσας Βανίτσας, της πανέμορφης μπαλαρίνας με τα ανακατεμένα μαλλιά. Βγήκαμε πολλές φωτογραφίες, παίξαμε και αποχαιρετηθήκαμε με ένα γλυκό φιλί. Κατά την επιστροφή, σκεφτόμουν πόσο όμορφα πέρασα με τα παιδιά και πόσο πολύ γέμισα τις μπαταρίες μου. Είμαι πανέτοιμη, όλο ενέργεια, να συνεχίσω την αναζήτησή μου.

(από το ημερολόγιο της ΔΕΝίτσας)

Νιώθω υπέροχα και μεγάλη χαρά  από το σημερινό μου ταξίδι. Επισκέφτηκα  μια διαφορετική γειτονιά του πολύ γνωστού μου χωριού, τα Φίλια. Βρέθηκα λοιπόν στην αυλή του σχολείου, κι αφού στήθηκα σε μια γωνία, με την βοήθεια όλων, εξήγησα στα παιδιά τον λόγο που είμαι μαζί τους. Αχ… αχ... δεν έχω λόγια να πω, είμαι τόσο ευτυχισμένη που τα παιδιά με ένιωσαν και κατάλαβαν τόσο καλά.

Έφτιαξαν όχι μόνο μια φίλη που την ονόμασαν Μαρία, αλλά και ένα “μαγικό όχημα” για την μεγάλη μου παρέα. Το δημιούργησαν με τη δική τους φαντασία και δημιουργικότητα. Φίλες και φίλοι μου, έχουμε κι ένα “mini bus Φίλια-Φιλία” με το οποίο θα κάνουμε πολλά φανταστικά ταξίδια! Μου έκανε μεγάλη εντύπωση η ενέργεια που έχουν  τα παιδιά. Προετοίμαζαν τις δημιουργίες και ταυτόχρονα συμμετείχαν σε παιχνίδι που παιζόταν την ίδια στιγμή στην αυλή του σχολείου, χωρίς να χάσουν των ειρμό και την όρεξη τους.

Αγαπητό μου ημερολόγιο, νιώθω ότι έχω γίνει πολύ διάσημη... όλοι όσοι με συναντούν (μικροί- μεγάλοι) φωτογραφίζουν και θαυμάζουν τα γουρλωτά μου μάτια, την παρέα μου και  το σπίτι που κατοικούμε όλοι μαζί. Όπως  σχεδόν σε όλες τις συναντήσεις, έτσι και σήμερα βγήκαμε αρκετές φωτογραφίες αποχαιρετισμού.

(από το ημερολόγιο της ΔΕΝίτσας)

Φτάνοντας σήμερα στο επίσης πολύ γνώριμο χωριό Άκαρπο ένιωθα μεγάλη χαρά γιατί θα συναντούσα παιδιά που τα είχα γνωρίσει παλιότερα, επίσης ένιωθα άγχος για το αν θα με θυμούνται. Αφού στάθηκα κάτω από μια ωραία σκιά με ένα πολύ όμορφο μεγάλο στρόγγυλο τραπέζι, άπλωσα τα υλικά μου και άνοιξα τις πόρτες του φτωχικού μου για ξενάγηση στους σημερινούς πρωταγωνιστές Σιγά-σιγά άρχισαν να καταφτάνουν, και το τραπεζάκι γέμισε με 15 νέους. Το άγχος που είχα για το αν θα με θυμούνται ανατράπηκε, γιατί δεν αναγνώρισα εγώ τα προσωπάκια των νέων που είχαν αλλάξει και τόσο μεγαλώσει. Μάλλον γερνάω! Το πρώτο πράγμα που ζήτησαν να κάνουμε ήταν να γνωρίσουν τη παρέα μου. Έκανα την ξενάγηση, τους άρεσε πάρα πολύ ο χώρος και η ιδέα (πρότζεκτ) του φτιάχνω και εγώ μια κούκλα που θα ταξιδεύει στο ΒΑΝ. Οι νέοι ήταν πολύ συνεργάσιμοι, μοιράστηκαν κατευθείαν τα δημιουργικά κομμάτια. Υπήρχε μόνο μια διαφωνία της ομάδας όσων αφορά το φύλο, αγόρι ή κορίτσι μετά όμως από κουβέντα και σκέψη την βγάλανε φίλη της Δενίτσας που είναι η “ΑΚΑΡΠΕΝΙΑ”. Στο τέλος βγήκαν φωτογραφίες με την καινούργια μου φίλη και την τοποθέτησαν στην θέση που θεώρησαν κατάλληλη για να συνεχίσουμε το ταξίδι μας. Τους αποχαιρέτισα με αγκαλιές και φιλιά και δώσαμε ραντεβού στο Νέστο…

(από το ημερολόγιο της ΔΕΝίτσας)

Πηγαίνοντας Ιτέα σήμερα φοβόμουν μην με βρέξουν τα σύννεφα. Είχε πολύ συννεφιά… Μα να που φτάσαμε στη μικρή Ιτέα. Άρχισαν να μου μυρίζουν από τους μπαξέδες τα φρούτα και τα λαχανικά… Αλλά η σκέψη μου ήταν στα παιδιά…  θα μπορέσουν να έρθουν τώρα που άρχισαν τα σύννεφα να με βρέχουν; Έτσι αποφάσισα αυτή η γνωριμία να γίνει στο βαν, να που ήρθαν πρώτα δυο παιδιά. Λόγω της βροχής δεν ήρθαν όλα μαζί. Πολύ τους άρεσε η ατμόσφαιρα του εσωτερικού χώρου και με γλυκό χαμόγελο παρατηρούσαν τα πάντα. Πρώτα τους έδειξα το μεγάλο βιβλίο με τα παραμύθια, γνωρίστηκαν με τους καινούργιους μου φίλους και η ιδέα να μου δημιουργήσουν καινούργιο φίλο / φίλη τους φάνηκε πολύ ωραία. Αμέσως πήραμε τα υλικά και ξεκίνησαν να μου κατασκευάζουν ένα φίλο με όνομα Κούκλο Μάκη. Στο τέλος παίξαμε κινητικά παιχνίδια με μουσική και φεύγοντας με ρωτούσαν αν θα ξαναπάω. Τους είπα πως θέλω να επισκεφτώ το χωριό τους ξανά με την πρώτη ευκαιρία.